Άτιτλο 4

δεν θυμάμαι τη φωνή σου.

αλήθεια στο λέω, χτυπάω το κεφάλι μου
στον τοίχο προσπαθώντας να φέρω στο
νου μου το ηχόχρωμά της...

αλλά μου διαφεύγει.

και το πρόσωπό σου.

πάει πολύς καιρός από τότε που το είδα.
από κοντά εννοώ.
γιατί από μακριά σε βλέπω συνέχεια.
και το ξέρω ότι με βλέπεις κι εσύ.

δεν ξέρω αν θα μπορούσα να πω
ότι σε ήξερα ποτέ μου
σαν το πίσω μέρος του χεριού μου...

ίσως επειδή τότε δεν μας δόθηκε
ο χρόνος που θα θέλαμε.

όλα έγιναν τόσο γρήγορα...

τόσο βιαστικά...

τόσο...

λάθος.

ξέχασα πόσο όμορφα μυρίζεις
και το όνομα απ' τ' άρωμα σου.
αυτό που φορούσες
εκείνο το σαββατοκύριακο του δεκέμβρη
που καταφέραμε να ξεφύγουμε
από όλα και απ' όλους.

κι εγώ είχα θάψει τα μούτρα μου
μες στα μαλλιά σου επειδή δεν το χόρταινα.

η αίσθηση του χεριού σου
μέσα στο δικό μου.
και ο τρόπος που τα δικά μου χέρια
κρατούσαν πάντα τα δικά σου ζεστά.

και το όνομα σου.
το μοναδικό πράγμα
που έλεγα κομπάζοντας με πλατύ χαμόγελο,
τώρα φαντάζει σαν λέξη
που ανήκει σε μια
γλώσσα που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα
και λέγοντας το και μόνο
με κάνει να νιώθω σαν να μιλάω σαν τρελός.

σε χάνω ακόμα κι απ' το μυαλό μου.

από εκείνο που κάποτε χάνονταν για σένα.