Για τη γυναίκα που δυσκολεύονται όλοι να αγαπήσουν

τρέχεις μόνη,
αλόγιστα,
δίχως προορισμό και σχέδιο
εκείνος προσπαθεί να σε τιθασεύσει
σε συγκρίνει
με τη δυσκολία του να περάσεις
έναν πολυσύχναστο δρόμο
ενώ έχεις μόνο ένα πόδι
ή με ένα φλεγόμενο σπίτι
που δεν έχει καμία ελπίδα να σωθεί
τον τυφλώνουν οι φλόγες σου
και λέει πως δεν θα σε άφηνε ποτέ
δεν θα σε ξεχνούσε
δεν θα ήθελε τίποτα άλλο στον κόσμο

ποτέ

είσαι ανυπόφορη
κάθε γυναίκα στη ζωή του πριν και μετά από σένα
σε ανταγωνίζεται
δίχως να το γνωρίζει
το όνομα σου γεμίζει το στόμα του
μα, δεν το λέει ποτέ

ποτέ

τα δόντια του πονούν στην ανάμνηση
της γεύσης σου
το κορμί του μια σκιά
που ψάχνει να βρει τη δική σου μεσ' στο σκοτάδι
άλλα είσαι πάντοτε υπερβολικά έντονη για εκείνον
τρομακτική στον τρόπο που τον θέλεις
ατρόμητος και διατεθειμένος να κάνει κάθε θυσία
σου λέει πως κανείς άλλος δεν μπορεί να αντικαταστήσει εκείνον
που κατοικεί μες στο κεφάλι σου

και προσπάθησες να αλλάξεις, έτσι?
μιλούσες λιγότερο
δεν χαμογελούσες τόσο συχνά
προσπάθησες να είσαι καλύτερη
ομορφότερη
λιγότερο εύθραυστη
λιγότερο... ξύπνια

άλλα ακόμα και όταν κοιμόσουν
τον ένιωθες να ταξιδεύει μακριά σου στα όνειρά του
τι ήθελες να κάνεις, αγάπη?
να του ανοίξεις το κεφάλι?
οι φωλιές δεν φτιάχνονται από ανθρώπους

φτιάχνονται με αυτούς
κάποιος έπρεπε να στο είχε πει αυτό

και αν θέλει να φύγει...
ας φύγει...

είσαι τρομερή

και περίεργη

και πανέμορφη

είσαι κάτι που όλοι δυσκολεύονται να αγαπήσουν