Περπατώντας

ο γιατρός μου είπε να περπατάω.

"τουλάχιστον μία ώρα την ημέρα."

μου είπε να κόψω το κάπνισμα και όλες τις άλλες "καλές" συνήθειες μου. και μου είπε να σταματήσω να πίνω. για να υπογραμμίσω το μέγεθος της απόστασης της λογικής του γιατρού από τη δική μου, θα πω απλά ότι υποστήριξε ότι όλα τα προαναφερόμενα συγκαταλέγονται στα προφανή βήματα που πρέπει να κάνω αν θέλω να γίνω καλύτερα.

άντε πες του τώρα εσύ ότι όλα αυτά που είπε αυτός να κόψω δεν με χαλάνε. το αντίθετο μάλιστα είναι ο τρόπος μου για να νιώσω έστω και λίγο καλύτερα.

ένας τρόπος να καταπιώ τον πόνο, τη μοναξιά, την απόσταση από όλα και όλους...

ένα δευτερόλεπτο να νιώσω λιγάκι μουδιασμένος.

τον άκουσα όμως.

αγόρασα μαύρα σπορτέξ. και μαύρες φόρμες. και φόρεσα τον σκούφο μου και πήρα τους δρόμους -από όπου και γράφω αυτή τη στιγμή.

βέβαια αν με έβλεπες θα νόμιζες ότι ετοιμάζομαι να ληστέψω ένα καζίνο.

αλλά όποιος με ξέρει λίγο καλύτερα γνωρίζει πολύ καλά ότι αν έμπαινα σε ένα καζίνο δεν θα έφτανα πολύ μακριά από το μπαρ.

στο δρόμο με καλησπερίζουν γκριζομάλληδες τύποι που φοράνε ασορτί φόρμες που μοιάζουν με κομπάρσους σε ταινία με Ιταλούς μαφιόζους.

μοιάζουν αστείοι. αλλά πιστεύω ότι κι εγώ κάπως έτσι θα μοιάζω σε εκείνους. ένας μαυροντυμένος κόρακας που κάθε δέκα βήματα σταμάτα να πάρει μια ανάσα και βγάζει το σημειωματάρι από την τσέπη του και γράφει δύο τρεις σειρές.

δύο ξανθιές κοπέλες που κάνουν τζόγκινγκ μαζί, μου χαμογελάνε -μη ειρωνικά- όταν με προσπερνάνε.

ίσως να υπάρχει λίγη προοπτική εκεί.

ένας τύπος φαίνεται να έχει πάρει υπερβολικά σοβαρά τις συμβουλές του δικού του γιατρού. φοράει μπαντάνα στο κεφάλι και κολάν και κάνει διατάσεις σε ένα παγκάκι στα μισά της διαδρομής επιδεικνύοντας το φούσκωμα που προκαλεί το πουλί του μες στο κολάν του.

θα μείνει εκεί καθ' όλη τη διάρκεια του απογεύματος χωρίς να περπατήσει ούτε λίγο και μέχρι να φύγει θα χαιρετά μόνο τις κοπέλες που προσπερνάνε και θα κοιτάζει με μισό μάτι οποιοδήποτε άλλον -ακόμη και τους γκριζομάλληδες.

ο γιατρός μου είπε να μην το παρακάνω.

μου είπε ότι η απότομη επιστροφή στην καλή φυσική ζωή μετά από πολύ καιρό μπορεί να έχει αρνητικά αποτελέσματα.

"δηλαδή μπορεί να πάθω κάτι κακό όσο ακολουθώ τις συμβουλές σου για να προσπαθήσω να γίνω καλά?"

αυτή η μέθοδος αρχίζει να μου ακούγεται όλο και λιγότερο ελκυστική. αναρωτιέμαι αν υπάρχει καμιά κάβα εδώ γύρω...

ο γιατρός είπε ότι αν κουράσω το σώμα μου υπερβολικά μπορεί να πάθω ζημιά στους μυς μου, στα αναπνευστικά μου...

"μέχρι και παραισθήσεις μπορεί να έχεις! πρέπει να το πας με το μαλακό!"

παραισθήσεις? το αγαπημένο μου!

θυμάμαι εκείνη τη φορά που εγώ και ο Αντώνης ο Τρύπιος πήγαμε πίσω από ένα κλαμπ και πήραμε από ένα...

ίσως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για αυτή την ιστορία.

θα σας την πω άλλη φορά.

όχι τώρα.

όχι όσο βρίσκομαι προ των πυλών της σωματικής μου αναγέννησης.

που λέτε αφού το φιλοσόφησα όσο μπορούσα και προσπάθησα να βρω έναν τρόπο διαφυγής, λαμβάνοντας υπόψιν και το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποια κάβα εδώ γύρω αποφάσισα να συνεχίσω να περπατάω.

είναι φοβερό πράγμα ότι όταν στέκομαι ακίνητος σε ένα σημείο -όπως έκανα σχεδόν όλη μου τη ζωή- το μυαλό μου γεμίζει με σκέψεις και ιδέες και διάφορα σενάρια. σαν να ζωντανεύει ένας ολόκληρος κόσμος μέσα μου.

αλλά όσο περπατάω... τίποτα.

ούτε η παραμικρή σκέψη.

νιώθω κενός.

ακούω τη ανάσα μου να βαραίνει όλο και περισσότερο.

έχω καταιδρώσει.

οι ξανθιές κοπελίτσες που με προσπερνάνε για ακόμη μια φορά χαμογελαστές. λένε κάτι μεταξύ τους και γελάνε.

στάνταρ με κοροϊδεύουν.

τα πεύκα που υψώνονται πάνω από το κεφάλι μου μοιάζουν να παίρνουν ένα περίεργο σχήμα.

νιώθω τις σταγόνες από τον ιδρώτα μου να κρέμονται από τις βλεφαρίδες μου. τα πόδια μου καίνε. βγάζω έναν μικρό ήχο για να σιγουρευτώ ότι έχω φωνή. σκέφτομαι ότι ίσως χρειαστεί να φωνάξω για βοήθεια.

σκουπίζω τον ιδρώτα από τα μάτια μου.

σκύβω και κοιτάω τα ρούχα μου.

έχω γίνει μούσκεμα.

και όταν σηκώνω το κεφάλι... τη βλέπω.

είναι εδώ.

στέκεται μερικά μέτρα μακριά μου.

το μυαλό μου δεν μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί πως γίνεται να βρίσκεται εδώ. ακόμη κι αν έχω παγώσει και στέκομαι ακίνητος, πράγμα που συμβάλλει στην εκκίνηση των χιλιάδων σκέψεων μέσα στο κεφάλι.

με κοιτάζει και χαμογελά.

έχει αυτό το βλέμμα σαν να απορεί

"τι κάνεις?"

τη φωνάζω. τουλάχιστον έτσι νομίζω. προσπαθώ να τη φωνάξω αλλά το στόμα μου έχει ξεραθεί. νιώθω τη γλώσσα μου σαν γυαλόχαρτο να ξύνει τον ουρανίσκο μου. συνειδητοποιώ ότι η προηγούμενη δοκιμαστική κραυγή που έβγαλα ήταν η τελευταία που μπορούσα.

έχω αφυδατωθεί.

τη βλέπω να επιπλέει μακριά μου.

μαζεύω τα πόδια μου και τη ακολουθώ.

αναρωτιέμαι γιατί φεύγει...

"ήρθε ως εδώ για να φύγει πάλι?"

περπατάω όλο και πιο γρήγορα αλλά σκέφτομαι όλο και λιγότερο.

αλλά όσο περπατάω, νιώθω τα πάντα μέσα μου να κλείνουν. σαν να μην μπορώ να πάρω αέρα. θέλω να πω... αναπνέω, αλλά δεν νιώθω τον αέρα να εισέρχεται μες στα πνευμόνια μου. την ευχάριστη αίσθηση που νιώθεις όταν κατακλύζονται τα όργανα σου από οξυγόνο.

κάποτε το έλεγα αυτό για τη νικοτίνη και του ουίσκι.

προσπαθώ να τη φτάσω. αλλά είναι αδύνατον.

έχει φτάσει ήδη στην άλλη άκρη του δρόμου. και συνεχίζει να φεύγει. μέχρι που χάνεται.

πλέον χάνω κάθε ότι ελπίδα ότι θα την πιάσω.

ότι θα την ξαναδώ ποτέ.

και σε ένα κλείσιμο των ματιών μου συνειδητοποιώ ότι δεν ανοίγουν ξανά.

νιώθω μια δροσιά στα χείλη μου. ακούω φωνές. ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω έναν κύκλο από πρόσωπα από πάνω μου με φόντο τα πεύκα.

οι τρεις γκριζομάλληδες, οι δυο ξανθιές και ο κάγκουρας με τη μπαντάνα (and a partridge in a pear tree) στέκονται από πάνω μου και μου δίνουν λίγο νερό να πιω.

κοιτάζω γύρω μου και με βλέπω ξαπλωμένο ανάμεσα από πευκοβελόνες.

με βοηθάνε να σηκωθώ. κάποιοι μου λένε ότι πρέπει να το πάω με το μαλακό. ο ήχος από τις φωνές τους ακούγεται πνιγμένος στα αυτιά μου.

κουνάω το κεφάλι μου σαν να καταλαβαίνω τι μου λένε.

κοιτάζω προς το μέρος που την είδα.

προφανώς και δεν είναι κανένας εκεί.

οι άνθρωποι που σχημάτισαν το ημικύκλιο γύρω από το κορμί μου αρχίζουν να σκορπάνε όσο διαπιστώνουν ότι είμαι καλά.

νιώθω κάποιον να μου χτυπάει την πλάτη ενθαρρυντικά.

χαμογελάω και αποφασίζω πως ήρθε η ώρα να δώσω τέλος σε αυτό το πείραμα για σήμερα.

"στην αρχή θα είναι δύσκολα. πρέπει να το πάρεις βήμα βήμα."

νομίζω ότι τον μισώ τον γιατρό μου.

αλλά ίσως ασχοληθώ περισσότερο με αυτή τη σκέψη κάποια άλλη στιγμή. για την ώρα ήρθε η ώρα να γυρίσω σπίτι μου.

με τον ίδιο τρόπο που ήρθα:

περπατώντας.