Το Χάσμα

όλοι όσοι με ξέρετε από λίγο έως και πολύ, γνωρίζετε πως δεν μου αρέσει να σχολιάζω τα δρώμενα. πολύ απλά επειδή θεωρώ ότι τα περισσότερα κοινωνικά προβλήματα έχουν τόση απλή λύση που δεν είναι απαραίτητο να τα συζητάμε τόσο πολύ.

επίσης, θεωρώ ότι όλα είναι περαστικά. όπως και η ύπαρξή μας εδώ νομίζω ότι ένα θέμα που μας απασχολεί ΤΟΣΟ πολύ τούτη τη στιγμή, σε λίγο καιρό δεν θα χρειάζεται να του αφιερώσουμε τόσο πολύ χρόνο από την ημέρα μας.

απόψε τα πράγματα είναι λιγάκι διαφορετικά. αλλά μόνο όσο αφορά το δεύτερο σκέλος της φιλοσοφίας μου. νιώθω ότι αυτό που περνάμε δεν θα περάσει σύντομα (ούτε σε μια τετραετία) και αν δεν αλλάξουμε κάποια πράγματα στους εαυτούς μας, στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε ο ένας τον άλλον και στον τρόπο που στηρίζουμε ή και καταρρίπτουμε ο ένας τον άλλον, πιθανότατα να μην αλλάξουν τα πράγματα ποτέ.

δεν πρέπει να ξημέρωσε ποτέ πιο κατάλληλη ημέρα για αυτό που θέλω να πω. και με αφορμή όλη την αρνητικότητα που βλέπω μου ήταν αδύνατο να μην το εκφράσω.

τα τελευταία χρόνια, όποιος κρατά μια απόσταση από τα τεκτενόμενα είναι αδύνατον να μην μπορεί να δει πόσο δραστικά έχουν αλλάξει οι πολιτικές απόψεις γύρω μας. ο δικομματισμός που παλαιότερα καταλαμβάνοταν από δυο πλευρές που ήταν σχεδόν ίδιες (στη δράση τους) έχει φθίνει και δεν υπάρχει πλέον καμία παράταξη που να έχει διατηρήσει οποιαδήποτε ακεραιότητα μπορεί να διαφήμιζε (ούτε καν για τους τύπους)

και όλος ο κόσμος από κάτω έχει καταντήσει ένας αχταρμάς που διακαταχέται από έλλειψη ενημέρωσης, άγνοια, πολιτικό φανατισμό και δυστυχώς κοινωνική ανευθυνότητα.

τα χειρότερα δε στοιχεία, αλλά ίσως και πιο αξιοπερίεργα κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ότι όσο παρόμοια κι αν μοιάζουν πλέον τα κόμματα (υπογραμμίζω: στη δράση τους) τόσο μεγαλύτερη μοιάζει να είναι η πόλωση ανάμεσα στους υποστηρικτές τους.

πλέον, κανείς δεν κάθεται στο ίδιο τραπέζι με κανέναν με σκοπό να λυθεί κάποιο πρόβλημα. ακόμη και στο τραπέζι ενός καφενείου, σε ένα ορεινό χωριό της επαρχίας όλοι είναι χωρισμένοι σε κλίκες, όπως στα σχολεία στις αμερικανικές ταινίες των έιτιζ.

και όλοι νομίζουν ότι έχουν δίκιο.

και είναι ανένδοτοι.

και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό απ' όλα.

όχι η πόλωση, αλλά η πόρωση.

η αίσθηση ότι όλοι μας βρισκόμαστε σε συνεχή μάχη ο ένας με τον άλλον για να αποδείξουμε ότι εμείς έχουμε δίκιο σε όλα και ο άλλος άδικο σε όλα δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά.

υπάρχουν σπίτια με οικογένειες που οι μισοί δεν μπορούνε να ζήσουν με την παραμικρή αξιοπρέπεια και οι άλλοι μισοί νιώθουν απόλυτα ασφαλείς με το τρέχον καθεστώς.

υπάρχουν συνάνθρωποί μας, εργάτες, που ζούνε με την ψυχή στο στόμα από μέρα σε μέρα που νιώθουν ότι αντιπροσωπεύονται επαρκώς από άτομα που δεν θα περνούσαν ούτε απ' έξω από τον χώρο εργασίας τους από φόβο ότι θα κολλήσουν κάτι.

και όλο αυτό το χάσμα που έχει δημιουργηθεί, υπάρχει εκεί επειδή εμείς το επιτρέψαμε. εμείς το βλέπαμε να συμβαίνει και νομίσαμε ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα γι' αυτό. κοιτάξαμε από την άλλη και είπαμε από μέσα μας ότι κάποια στιγμή θα φύγει.

κι όμως είναι ακόμα εδώ και μεγαλύτερο από ποτέ.

και δεν πρόκειται να φύγει αν δεν μάθουμε να μιλάμε ο ένας στον άλλον και λύνουμε τα προβλήματα μας μαζί. χωρίς χρώματα. χωρίς παρατάξεις. χωρίς σημαίες και σίγουρα χωρίς πλευρές.

ανεξάρτητα από το πού ανήκει ο καθένας μας πολιτικά δεν υπάρχει καμία θέση σε αυτόν τον κόσμο για τυφλό μίσος και μισαλλοδοξία από οποιαδήποτε πλευρά.

να είστε ασφαλείς εκεί έξω και πρέπει επιτέλους να μάθουμε να φερόμαστε με σεβασμό ο ένας στον άλλο.

χρησιμοποιήστε το θυμό και τον εκνευρισμό σας ως καταλύτη για θετική αλλαγή. αν αισθάνεστε ότι το έχετε κάνει ήδη σήμερα τότε αυτό είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.

αν όχι, φροντίστε να μην πάνε χαμένες οι επόμενες ευκαιρίες που θα σας δοθούν.

Γ.Σ